جامعه امروز ما به سرعت در حال تغییر است و روز به روز بیشتر به سوی مدرن شدن پیش می رود. مدرنیته به خودی خود، اتفاقی مثبت و خوب برای یک جامعه است. اما آن چیزی که تاثیر منفی و مخرب دارد، برداشت های اشتباه و باورهای غلط از آن است. برداشت ها و باور هایی که متاسفانه در جامعه امروز ما ( به خصوص در میان جوان ها) به عنوان جامعه ای مدرن و امروزی جا افتاده و روز به روز باورها و ارزش هایش بیشتر تکثیر می شود.
حال در مواجهه با چنین جامعه و افرادی چه باید کرد؟ چقدر می شود طبق ارزش ها و معیارهای این جامعه و افرادی که ادعای مدرنیته و تجددگرایی دارند پیش رفت؟ اصلا  باید طبق این ارزش ها و معیارها پیش رفت؟
این همان چالشی ست که ” ماهرخ” در طول داستان با آن مواجه است و در پی آشنایی با مردی -که طبق معیارهای همین جامعه رویایی محسوب می شود- شدت می گیرد و ناچار به گرفتن تصمیم هایی سخت می شود.
پاییز که آمد، داستان دختریست که نمونه اش قطعا در جامعه ما کم نیست. روایت دختری که میان ارزش های خود و جامعه مدرنِ به سرعت در حال تغییر، حیران مانده.

تیمسار محبوب من سرگذشت راوی است و سه نسل از خانواده اش. سه نسلی که به ترتیب صحنه هایی از دوران سلطنت رضا شاه، محمد رضا شاه و دوران پس از انقلاب اسلامی را به خواننده می نمایانند.
شخصیت های داستان همه واقعی اند.
راوی در تمام صفحات حضور دارد و با صداقت و با زبانی آغشته به طنز خواننده را از وقایع داستان مطلع می سازد. وقایعی که یا خود زیسته و یا شرحشان را از زبان بزرگترها شنیده و در لابلای آلبوم ها و عکس های قدیمی به چشم دیده است.
راوی بی پروا سفره ی دلش را برای خواننده باز می کند. با نوستالژی خواننده را در مسیر گذشته با خود همراه می‌ سازد، آنگونه که خواننده در شرایطی خود را در قالب راوی می بیند. شرایط اجتماعی خاص دهه های پنجاه، شصت و هفتاد که خواننده را وا می دارد همراه با راوی بخندد و گاه قطره اشکی بچکاند….